Aloha Bar: uit eten in het oude zwemparadijs

De tijd dat Tropicana nog een drukbezocht subtropisch zwemparadijs was, ligt intussen in een tamelijk ver verleden. Na jaren van leegstand kwam in 2014 Bar Aloha ervoor in de plaats. In eerste instantie werden er alleen koffie en cocktails geschonken en pizza's geserveerd, sinds oktober is het ook een heus restaurant in de categorie 'hip'. Gestoken in teenslippers en een hawaiishirt ben je in Tropicana ook nu nog steeds niet underdressed.

Je eet er direct naast de dansvloer onder de discobol. Op de tafels staan vetplantjes, op de rotspartijen langs de voormalige wildwaterbaan groeien bananenbomen en sanseveria's. Een in onze onmiddellijke nabijheid geplaatste blower ter grootte van een kanon houdt het groen én ons in het grote gebouw enigszins op temperatuur. Dat zal in de lente en zomer niet meer nodig zijn, maar nu nog is het best even afzien voor de ongeveer veertig mensen die in Aloha Bar terecht kunnen.

Eigenaresse Femke Snijders en chefkok Laurence van Bergeijk voerden in Aloha tot dusver gerechten op de kaart die je ook in vergelijkbare bistronomie-restaurants in de stad volop aantreft. Longhaas, schelvis, polenta, pompoen, gefermenteerde groenten, alle denkbare rodebieten-variaties: met die inmiddels ietwat overbelaste vinger aan de pols van de culinaire tijdgeest zat het ook in Aloha van meet af aan wel goed. 

Toch zet de keuken er vanaf deze week weer een nieuwe stap. Van een lange reis door Australië nam Snijders het 'feed me'- concept mee, waarbij de gast het helemaal aan de smaak en mensenkennis van de bediening overlaat wat er op zijn bord komt. En verder omarmen Van Bergeijk en zij de 'sharing'-trend. Beter een aantal kleine gerechtjes die je met elkaar deelt dan het solitair afwerken van een driegangenmenuutje, zo is de gedachte. 

Die 'feed me'-behandeling durven we op de avond wat wij er eten nog niet echt aan. Het meisje dat pas twee dagen in Aloha werkt, heeft geen idee wat Van Bergeijk zoal op het vuur heeft staan. Dus kiezen we voor het verrassingsmenu van €29,50. Een parade van negen schoteltjes die voortaan ook los van elkaar besteld en 'geshared' kunnen worden. 

We beginnen met een amuse van met paddestoelen gevulde bitterballen, vergezeld van brood en een zogeheten violet-mayonaise van druivenmost. Een tweede mayonaise, ditmaal van dragon, komt er nog eens separaat achteraan, en die kan het brood dat we nog over hebben prima alleen aan. Erna krijgen we onder meer een pompoensoep met zwammen, een smakelijke geiten-hangop met pepertjes en rode biet, en een salade van zalm, krokante kippenhuid, kokkeltjes, met een 35 minuten in de oven gegaard eitje als topping.

Laatstgenoemd gerechtje met zijn zachte, nogal uitgeflubberde ei was in mijn geval wel degelijk een mismatch geweest als ik die in de feed me-optie had gekregen. Maar de daaropvolgende shortrib van rund met gedroogde, kort gebakken kappertjes, witlof en een La Ratte-aardappel zal iedere eetliefhebber op het lijf zijn geschreven. Toe krijgen we dan nog fenegriekkaas met gezoete bleekselderij en een in kardemom-rozensiroop gedrenkte cake, ofwel een baba, met crème de patisserie en gember. Knap dat het allemaal kan voor nog geen dertig euro. Dat moeten de twintigers en dertigers op wie Aloha Bar zich richt ongetwijfeld kunnen behappen.

Op de valreep worden we nog wat extra gewonnen voor het feed me-tijdperk wanneer de enige mannelijke bediende een glas 21-jarige, Japanse Taketsuru-whisky aanbeveelt om de avond af te maken. Lekker hoor, komen we zeker ook nog eens voor terug.