De oesters van Tai Wu spreken duidelijke taal

Vriend G. aan de lijn, ik ga met hem en vriend T. eten: 'Ken je die Chinees aan de Mauritsweg? Als je binnenkomt kijken de karpers je zo aan.' Die ken ik wel: Tai Wu. Toen ik culinair nog wat groener achter de oren was, ontdekte ik dat ze daar met kippenpootjes heel iets anders bedoelden dan ik. Vanaf dat moment trok ik de grens bij voedsel dat nog nageltjes heeft.

Nee, die kippenpoten en ik werden geen vrienden. Verder goed gegeten, dat zeker. 'Gaan we daar heen, ik spreek de taal,' zei G. Dat beloofde wat, zijn vrouw heeft Surinaams-Chinese roots. Ik wist wel wie er Hoofd Bestellen werd.
De weg er naartoe was al een avontuur, ik verdronk bijna in een hoosbui waar zelfs Mozes bedenkelijk van was gaan kijken. En m'n poncho scheurde al vóór de eerste bocht. Eenmaal binnen is Tai Wu alles wat je van een Chinees kunt verwachten. Veel rood, goud en tacky beschilderd glas.
We bestellen drankjes en oesters. Als de ober de drankjes komt brengen, vraagt vriend G. of de oesters doorgekomen zijn. Tot zover 'ik spreek de taal', want toen de beste man wegliep, keek G. vooral erg glazig.
'Wat zegt 'ie nou? Ik versta er niks van.' Teleurstellend, zeker omdat hij net van alles had besteld bij een iets duidelijker articulerende dame.

Rijst zonder plak ham en dim sum

De oesters komen er gelukkig snel aan. Gestoomd, met glasnoedels, bouillon en knoflook. Het zijn grote jongens die onmogelijk netjes naar binnen gaan. Gelukkig ligt er papier op tafel. De smaak is trouwens ook groots. Potverdrie, zo lekker heb ik ze lang niet op.
'Ik zei het toch!' Vriend G. verstaat de taal dan misschien niet, de kaart kent blijkbaar minder geheimen voor hem. Als we wachten op onze dim sum, kijken we maar eens rond. Veel Chinezen die zich geconcentreerd een weg banen door tafels vol eten. Verder vooral veel blonde meisjes met brede riemen. Of korte rokjes, we zijn er nog niet uit. Wellicht geïnspireerd door het uitzicht filosofeert vriend G: 'Die oesters van Nam Kee, dat zijn eigenlijk dezelfde als deze.' Ik geloof het graag.
Omdat a. vriend G. bestelde en b. de kaart in het Chinees is (met plaatjes, dat wel), weet ik niet precies wat er op tafel komt. Gestoomde dim sum met garnaal en met varken meen ik me van het bestelproces te herinneren. Ook iets met kip en, herkenbaar, inktvis. En wat losse stukjes varken. Denk ik. Wat ik wél weet is dat het qua smaak helemaal goed zit. Goeie structuren, goede combinaties. Divers ook.
We sluiten af met nog een paar oesters en wat Chinese rijst met vis en kip. 'Is weer eens wat anders dan die plak ham en dat eitje.' Dat kun je wel zeggen. Fris en zoutig tegelijk, eigenlijk bijna nog aangenamer dan de rest. Het papier op tafel ziet er inmiddels uit als het vingerverftafeltje van mijn kleine neefje. Gelukkig is dat bij iedereen het geval, ze hebben er blijkbaar over nagedacht. Bij de koffie krijgen we heel schattig een schaaltje met drie mandarijntjes. Geen fortune cookies, maar het resultaat blijkt hetzelfde. Ik heb namelijk heerlijk gegeten, het is buiten droog geworden én ik krijg een berichtje dat mijn als verloren beschouwde laptop gemaakt kan worden.
Van zo'n avond wordt een mens gewoon gelukkig.