Noodlebar Takumi strijkt neer op de West-Kruiskade

Ramen (de noedels in een soepje, niet de gaten in de muur) is een bijzonder serieuze aangelegenheid in Japan. Zo ook bij Takumi, een onlangs op de Westkruiskade neergestreken noodlebar. Eerdere vestigingen van het ketentje, ontsproten aan de breinen van een Japanse kok met dromen over ramen en een zelfverklaarde noedel-evangelist uit Sapporo, kregen al lovende kritieken. Ook Takumi Rotterdam maakt de beloften meer dan waar: hier wordt met liefde en toewijding bekokstoofd én geslurpt.

“One fine day, I went out with an old man. He has studied noodles for forty years. He was showing me the right way to eat them.” 

Het is zaterdagavond, een dag na de officiële opening, en het is druk. Na wat opstartstrubbelingen de dag ervoor, is er gekozen om maar in de helft van het restaurant te serveren. De andere helft doet even dienst als wachtruimte totdat de machinerie voldoende gestroomlijnd is om op volledige capaciteit te kunnen draaien. Wij, twee vrienden die elkaar lang niet hebben gezien, bestellen een Japans biertje voor bij het wachten en krijgen per ongeluk twee Calpis. 

"First, we observe the whole bowl. Appreciate its Gestalt. Savor the aromas." 

Calpis is een halfdoorzichtige witte frisdrank op basis van gefermenteerde melk. Het smaakt naar 7up met yoghurt. Of zoiets. Erg lekker. Toch ook nog maar een biertje besteld. Om ons heen voornamelijk Aziatische jongeren met glanzende sportschoenen en telefoons in tekenfilmfiguurvormige hoesjes. Hier en daar een verdwaalde Nederlander. Takumi is zoals gezegd nogal een begrip in Duitsland (er zijn vestigingen in Düsseldorf, München en Berlijn) en die reputatie is het restaurant vooruitgesneld: het voelt alsof iedereen uit de verre omtrek met warme gevoelens voor noedels de Kruiskade heeft gevonden. De menukaart is zoals je hem mag verwachten: volmaakt in eenvoud maar doeltreffend en boordevol foto's van verleidelijk knipogende soepjes. Een zestal varianten (waaronder ook de karakteristieke maïs-en-boterversie uit Sapporo) gekruist met drie typen bouillon (shio, shoyu en miso) maken een kleine twintigtal soorten ramen waaruit kan - of moet - worden gekozen. Daarnaast een stuk of wat bijgerechten, een aantal niet-soepgerelateerde dingen voor mensen die om onbegrijpelijke redenen geen ramen willen eten en een vrij uitgebreide selectie desserts. Wij bestellen conservatief: twee keer de shio special, de gyoza en een bakje kimchi. En nog een biertje. Dat alles blijkt achteraf geen ruimte over te laten voor de geplande matcha-ijstest. Daarvoor moeten we een keer terugkomen. Vreselijk. 

"Caress the surface with the chopstick tips." 

"What for?" 

"To express affection."

Het interieur is modernig-Japans en bestaat uit twee ruimten waarin een serie knusse alkoven en zithoekjes onder kleine daken van houten plankjes zijn gemaakt. Scheidingsschermen van dikke opgespannen touwen lijken (bewust?) te verwijzen naar de noedels op de menukaart. Hier geen lange balies waaraan de ramen in intieme eenzaamheid worden overmeesterd; Takumi is niet zo introvert als veel ramenbarretjes uit Japans-metropolitaanse films. Eigenlijk houdt het concept het typisch Aziatische midden tussen een snackbar en een restaurant. Takumi is gericht op een snelle, maar goede maaltijd die, mocht het onverhoopt gezellig worden, best wel driekwart avond in beslag mag nemen. Zonder af te doen aan de rest van het interieur is het mooiste meubelstuk in de ruimte trouwens de grote klimaatkast bij de ingang. Daarin verwerken de vanuit Sapporo ingevlogen noedels minstens 48 uur onder perfecte omstandigheden hun jetlag, zodat ze in topconditie kunnen worden geserveerd. 

“Concentrate on the three pork slices. They play the key role, but stay mostly hidden.”

En dat is te merken: Takumi maakt héle goede ramen: geraffineerd, smaakvol en heerlijk hartig op een avond vol sneeuw en vrieskou. Als er wordt geserveerd, valt ons gesprek een tijdje stil. We hebben cha siu en zeewier als extra ingrediënten aangevinkt op het bestellijstje en dat komt zowel de smaak als de textuur van de soep ten goede. Samen met de uitstekende gyoza en extreem pittige kimchi staat er een perfecte maaltijd op tafel. Al scheppend, plukkend en slurpend zijn we even salarymen die een nachtelijke pitstop maken na een lange dag op kantoor. Want zo'n soort tent is het, alle gezelligheid ten spijt, gelukkig ook een beetje. 

“Finally start eating, the noodles first. At this time, while slurping the noodles, look at the pork.”

“Yes.”

“Eye it affectionately.”

Takumi serveert geen ingewikkelde culinariteiten, maar dat is ook niet de bedoeling. De ambitie en het vernuft van de oprichters ligt duidelijk ergens anders, namelijk in het maken van het simpele geluk dat een kom goede ramen heet. En daarin zijn ze absoluut geslaagd. Takumi is niet de eerste ramenbar in Rotterdam en voorziet dus niet in een service van levensbelang, maar het is wél een absolute toevoeging aan de stad. Fans van Hinoki (opgezet met hulp van de oprichters van Takumi!) zullen voortaan gewoon een extra keer per week ramen moeten gaan eten. Het is wel te hopen dat Takumi zo snel mogelijk op volle toeren kan draaien, want pas als er direct dampende kommen voor de neuzen staan, zijn ook de écht uitgehongerde kantoorslaven en noodle-scenesters tevreden. O, en die sesamzaadjesdispensers zijn echt veel te ingewikkeld. De eerste die zo'n ding weet te gebruiken zonder de hele Kruiskade onder de sesam te strooien, krijgt van mij een ijskoude Calpis.

“The old man bit some Shinachiku root and chewed it awhile. Then he took some noodles. Still chewing noodles, he took some more Shinachiku. Then he sipped some soup. Three times. He sat up, sighed, and picked up one slice of pork as if making a major decision in life.”

(Quotes uit Tampopo (1985) van Juzo Itami)

Tekst: Tim Peeters