PETIT brengt hard romance terug naar de Kaap

Paul Posse kennen we natuurlijk als fotograaf en van POSSE in de Fenix. Nadat dit eerder sloot hebben we gelukkig niet lang hoeven wachten, want na een verbouwing (en de coronalockdown) opende de deuren van PETIT. Een mix van een bar en bistro met Frans-Catalaans-Baskische invloeden onder leiding van chef Mike Winchester en dus niet, zoals bij POSSE, van Posse zelf. Wij zijn benieuwd naar dit restaurant dat kortgeleden haar deuren opende en laten ons graag verrassen door deze spannend klinkende keuken. 

Nadat we op het gezellige terras zijn neergestreken beginnen we met een aantal voorgerechtjes. Als eerst worden twee oesters geserveerd; een verse oester met frambozenazijn die heerlijk vers smaakt en een gegratineerde oester met panko en Bearnaisesaus. Vooral de tweede wordt enthousiast ontvangen. De textuur is perfect en de oester is vol van smaak.  

De piratenkeuken 

We zijn benieuwd wat Winchester verder in petto heeft voor ons. Terwijl de jonge chef staat te koken, spreken wij Paul Posse over het ontstaan van PETIT. Posse noemt Winchester gekscherend “een lompe chef”. Dit past perfect bij de rauwe roots van Katendrecht, maar ook bij de ‘piratenkeukens’ die Posse tegenkwam tijdens zijn reizen in Zuid-Europa waarop de kaart van PETIT geïnspireerd is. Posse houdt van het onaffe, het ‘net niet’ en van een grote bek, een stoer uiterlijk en een klein hartje, maar ook van de mouwen opstropen, hard werken en goede kwaliteit, kortom: hard romance. 

Dit wordt direct gedemonstreerd bij het opdienen van de carpaccio van watermeloen geserveerd met walnoten en blauwe kaas, gekonfijte kwartel met roodlofcompôte en een salade caprese. De vriendelijke bediening struikelt een beetje over de uitspraak van Bearnaise en compôte; en van een Campari spritz heeft hij nog niet eerder gehoord. We kunnen niets anders doen dan hem vergeven, sterker nog, het past perfect bij de laissez-faire sfeer van deze buurt-bistro. PETIT past prima in dit wat rauwere hoekje van Katendrecht waar kleurrijke buurtbewoners langs wandelen met kinderen en honden en je de kranen van de haven kan zien terwijl de zon langzaam zakt.  

Over de combinatie van smaken zijn we wat verdeeld; de Campari spritz is erg sterk waardoor deze de subtielere smaken van de kwartel overstemt. Misschien niet zo slim van ons om dit drankje te bestellen. We zetten deze dus even aan de kant. Na wat water zijn we klaar voor de mooi opgemaakte gerechtjes die in het midden van de tafel staan en gedeeld kunnen worden. Deze stellen niet teleur. Het vlees van de kwartel is zo mals dat deze van het bot valt en de compôte past goed bij het lichte vlees. Ook de caprese salade is zacht en heerlijk fris, mijn tafelgenoot en ik vechten om het laatste hapje. Bij de watermeloencarpaccio had de meloen zelf iets smaakvoller gemogen, maar we weten niet zeker of dit komt door het fruit, of door ons drankje. Al met al is ook dit gerechtje lekker fris en dankzij het subtiele gebruik van blauwe kaas goed in balans.  

De volgende gang wordt met enthousiasme door de vrolijke bediening geserveerd: entrecôte met gepofte paprika en gnocchi met spinaziepesto en pecannoten. De gnocchi is perfect gekookt en de spinaziepesto is fel van kleur en ingetogen van smaak. Gnocchi kan soms wat zwaar vallen, maar dat is hier allesbehalve het geval. Geen meelachtige massa, maar zachte kussentjes met precies de juiste hoeveelheid saus. De pesto heeft een fris-aardse toon en de gnocchi zijn klein van stuk wat prettig eet. Een fijne zomerse versie van dit klassiek-Italiaanse gerecht.  

Over de entrecôte is mijn tafelgenoot iets minder enthousiast. Dit medium gebakken stuk premium vlees zou zacht en vol van smaak moeten zijn door het vet wat van nature in het vlees aanwezig is. Helaas is het wat taai. De gesmoorde paprika is erg lekker en past goed bij het vlees, maar dit weegt niet op tegen de textuur van het vlees. Ook de aangebrande broccoli die bij de gemengde groente zit verdient geen schoonheidsprijs.  

De perfecte afsluiter  

Er is nog plek voor een dessert, dus we laten ons verleiden door de enthousiast aangeprezen cheesecake en amandeltaart. Geen slechte keuze blijkt al snel.
De amandeltaart, die wat spijzig is, wordt geserveerd met karamelsaus en is erg zoet, maar dit balanceert uit dankzij de slagroom. Ook het mondgevoel van dit taartje is erg prettig. Het bordje gaat dan ook schoon op. De cheesecake, ook uit eigen keuken, heeft een citrus ondertoon. Een heerlijk verfrissende afsluiter op deze zwoele zomeravond. Hier zouden we zo nog een tweede stuk van verorberen. PETIT verrast ons met een brownie. Dit is een chocoladebom en dat is een compliment. De brownie is perfect krokant van buiten, heerlijk zacht van binnen en de verse kersen passen perfect bij de smaak van pure chocolade en noot. We volgen Posse’s tip om een hap van de brownie met een slok koffie te combineren: wat een verrukking.  

PETIT is een plek waar de liefde voor de stad en eten duidelijk is. Er waaien continu mensen aan die op het terras neerstrijken en de zaak heeft echt de uitstraling van een buurtbistro die er al jaren zit. Wat ons betreft een enorme meerwaarde voor het schiereiland. 

Posse opent dit jaar nog twee concepten: YARD in de Oude Haven en EAUX in West. Ook hier spelen de belangen van de buurt, de stad en de geschiedenis een grote rol. In die zin kan je spreken van oer-Rotterdamse non-gentrification stadsontwikkeling. Wij kijken er naar uit.