Vuisten op tafel bij Westerkaatje

Westerkaatje durven we best de Ottolenghi van Rotterdam te noemen. Het begrip behoeft geen uitleg: lekkerbekken weten hoe goed je hier in Noord (en ook trouwens in Kralingen) kunt eten. Ook weer nu de brigade van eigenaresse Marlies Mersch de nieuwe voorjaarskaart uitrolt.

Wat maakt een geslaagde eetavond tot een succes? We breken er ons hoofd over als we na het diner bij Westerkaatje huiswaarts keren. Ja, de combinatie van kwaliteit, service en interieur, natuurlijk. Maar dat zijn niet de enige ingrediënten. Het gaat ook om vertrouwen: weten dat elk gerecht dat op tafel verschijnt nagenoeg onberispelijk is. Door dat vertrouwen kun je als bovengemiddeld kritische eter ontspannen.

Gegrilde sla

De nieuwe voorjaarskaart van Westerkaatje geeft alle reden om onderuit te zitten en te vertrouwen op de chef. Je krijgt vanzelf een nat bekkie van het vooruitzicht van gegrilde little gem met meikaas of burrata met bloedsinaasappel en koriander. Aan de eenvoud van de Mediterrane keuken kunnen onkundige handen makkelijk een hoop verpesten. Niet hier. De kwaliteit van de ingrediënten is hoog, dat is één. En twee is de afwisseling en balans in smaak. Zeker bij het little gemgerecht. Door het grillen krijgt de sla een hartig bittertje. Dat eet heerlijk weg met de frisse meikaascrème en zoetzure radijsjes die een karamelliseersessie met balsamicoazijn achter de rug hebben. 

Altijd die boter weer

Vol vertrouwen naar de volgende ronde: courgettepasta met zeekraal, witte asperges met een sauce gribiche (de Franse variant van salsa verde met ei) en de gestoofde octopus. Om met die laatste te beginnen: simpelweg bloedlekker. Uit enthousiasme slaan we af en toe met de vuist op tafel. Het is de combinatie van wijn, gedroogde pepers en good old roomboter die de octopus zo verschrikkelijk goed maakt. De asperges zijn al even smakelijk. Al had de gribiche van ons een tandje zouter gemogen. Zilt is door de zeekraal in de courgettepasta juist wel goed vertegenwoordigd: een mond vol umami. 

Waterkaatje

Wat drinken we erbij? Water. Gewoon uit de kraan. De bediening houdt ons goed in de gaten en zet met enige regelmaat een nieuwe karaf op tafel. Kost niets, bovendien. Als je wel graag wijn naast je bord wilt, kun je kiezen uit een collectie biodynamische wijnen. Een dikke tip is de rode Languedoc 2015, weten we van een recente ervaring. 

Veganmodder

Nog een suggestie, nu voor de chocoholics: de hemelse modder. Zo’n fluwelen structuur van deze chocoladeklassieker zagen we zelden. Dat komt door de tofu die er doorheen zit, blijkt uit navraag. Inderdaad ja, een veganmodder. Op het andere dessertbord ligt een merengue met roodfruit en een goede klats vanillelabne. Deze Pavlova danst door je mond als de balletdanseres waar het gerecht naar vernoemd is. Het dessert is licht, fris en zoet genoeg. De Pavlova maakt samen met de rest van de gerechten de verwachtingen (weer) waar. Westerkaatje is met deze kaart klaar voor het voorjaar. Als dat nog aanbreekt... We vertrouwen ook daar maar op.