Eten in het Guggenheim? Liever in het Wereldmuseum

Al bijna net zo belangrijk als de kunstcollectie van een museum is het restaurant dat bij die kunst hoort. Buik-nestor Peter Punt vergelijkt de sterrenzaak van het Guggenheim in Bilbao met die van het WereldMuseum. Sterretje erbij voor de 'Rotterdamse kijk' op 'deftig' dineren.....:

Een beetje museum heeft tegenwoordig een horecagelegenheid waar je u tegen zegt. Waar je meer kunt krijgen dan een kop koffie en een gevulde koek of een broodje kaas. Kunstkijken maakt hongerig, net als cultuur opsnuiven. Als we de niet te vermijden museumwinkel hebben gehad, is het tijd voor drank en spijzen. De geest is gevoed, nu het lichaam nog.

De meeste horecazaken in musea openen en sluiten tegelijk met de museumdeuren. Poppetje gezien, kastje dicht. Uitgebreid dineren doe je elders.Maar het kan ook anders, het kan veel luxer en uitgebreider. Zelfs tot aan het niveau van de Michelin-ster, het culinaire walhalla. Zoals het geval is in het restaurant van het Wereldmuseum en restaurant Nerua in het Guggenheim Museum in de Spaanse stad Bilbao. We bezochten beide.

Twee musea, twee restaurants, twee werelden

Bilbao, een havenstad in Spaans Baskenland. Ooit een grauwe gemeente, maar sinds de komst van het Guggenheim opgestoten in de vaart der volkeren. De opvallende creatie van de Amerikaanse architect Frank Gehry glimt je tegemoet als je stad binnenrijdt. Imposant van buiten en indrukwekkende kunst binnen. Nerua zit niet echt in het museum, maar wel in hetzelfde gebouw en heeft een aparte ingang die overigens nog dicht was toen we op de afgesproken tijd aanklopten.

De avond in dit toprestaurant van chef Josean Alija was een bijzondere ervaring. De gasten komen binnen in de keuken waar het voltallige team je begroet met buenas tardes. Ook goedenavond. Een van de chefs legt uit wat ze aan doen zijn. Koken dus. We krijgen een mini-pizza van ongeveer 2,5 cm doorsnee. Alles wat een pizza naar pizza doet smaken zit er in.

Een medewerker brengt ons naar de eetzaal. Het woord gezellig is hier niet van toepassing. Kale muren, lege tafels. Zelfs geen bestek of glazen. Alles is wit. Niets leidt af van het voedsel dat deze avond wordt geserveerd. De vrouw en man die ons bedienen, brengen de schotels met handschoenen aan. Bestek komt uit een kistje. Alles in een steriele omgeving en sfeer. We zijn op enkele in het zwart geklede dames na de enigen.

En het eten? Artisjokken met kreeft en gekonfijte andijvie, lamsvlees met quinoa, duif uit Bresse, avocado-ijs, ijs met het as van olijven. Alles is top, maar wat ambiance betreft is Nerua over de top. Te kil.

Nee, dan het Wereldmuseum in Rotterdam. Hier geen hasta la vista, maar gewoon goedenavond en tot ziens. Een chique gebouw, dat wel. Maar klassiek en statig. Een restaurant dat echt in het museum zit, dat erbij hoort. Dat zie je aan de inrichting met kunstvoorwerpen uit het museum en dure designlampen boven de tafels. Waar de je koks in de open keuken bezig ziet vanaf je comfortabele stoel. Wim Severein en zijn team schotelen prachtige gerechten voor. Gerechten die zo nu en dan verrukte kreetjes uitlokken.

Wereldmuseum is in alles het tegenovergestelde van Nerua. Beide chefs koken als de beste, maar je voelt je toch meer thuis en vooral op je gemak aan de Willlemskade. En het is er nog goedkoper ook.