Femke: "Ik wil altijd Pipi Langkous blijven"

Volwassen ondernemen met een kindergeest. Speels als een Pietje Bell beslissingen nemen tegen de stroom in. Het blijkt de succesformule van Aloha’s lady boss Femke Snijders. Aan de icetea van koffiebessen over een goed jaar buffelen aan de Maasboulevard.

Femke is eindelijk uit de survivalmodus. Een jaar lang richtte ze haar vizier op het leggen van de basis. Een periode van lekkages dichten, stap voor stap verbouwen en het smeden van een hecht team. “Als het regende moesten we soms de stroom omleggen en het restaurant anders indelen. Zo erg was het. Dat soort randzaken kostten veel energie, energie die we extra kunnen steken in de service en aandacht voor de gasten en het eten.”

Wat merk je daar als gast van?   

“We willen nog creatiever koken dan voorheen. Dat ga je terugzien op de kaart. En we experimenteren met concepten, zoals de wekelijkse veganavond op dinsdag en onze tacocaravan op het terras. Het idee is simpel: goede taco’s eten met een paar biertjes erbij voor een nette prijs. Verder gaan we een ongebruikt deel van de buitenruimte binnenkort activeren als terras voor de vele walk-inns op warme weekenddagen. Zo kunnen we iedereen altijd een plekje geven en het is gelijk een toffe wachtruimte voor als het restaurant vol zit. Waar ik verder nog mee speel is een manier waarop we onze gasten meer kunnen laten zien wat voor duurzame keuzes we bij Aloha maken. Bijvoorbeeld als het gaat om hergebruik van afval.” 

Zoals deze icetea? 

“Die icetea is gemaakt van de schil van de koffieboon. Dit smaakt niet naar koffie maar is juist heel fruitig en zoet. Een 100% afvalproduct voor de koffieboer, want normaal gooi je dat weg. Ik wil geen icetea van Lipton of een hip, gemarketeerd merk. Dat past niet bij Aloha. Je kunt ook een linksgedraaide, ongezoete icetea op de kaart zetten, maar dat vindt niet iedereen lekker. Voor mij is het de uitdaging om die Liptonfan en de kritische iceteadrinker iets voor te zetten wat ze allebei fucking lekker vinden. Dat kan dus!” 

Ga je dat elke keer aan tafel vertellen?

"We zijn voorzichtig met het vertellen over onze keuzes. Ik wil mensen graag de gelegenheid geven om zelf dingen te ontdekken. Onze maatschappij wordt namelijk lui! Voordat je naar Aloha komt, heb je de menukaart al online bekeken. Je weet bij wijze al welke muziek er gedraaid wordt omdat je speellijsten kunt downloaden. Alles kan altijd maar. En dat maakt mensen minder weerbaar. Ik worstel daarom met de balans tussen het aanwakkeren van nieuwsgierigheid bij onze gasten en ons verhaal overgieten met een marketingsaus en alles uitkauwen.” 

Hoe maak je daarin keuzes?

“Je kunt ervoor kiezen om het commerciële te laten doorwegen. Is iets wel commercieel goed of verstandig? Het zal allemaal wel. Of dingen nu verstandig zijn of niet, als ik ze mooier vind, doe ik het gewoon.” 

Pietje Bell! 

“Daarin ben ik heel kinds, ik wil in het volwassen leven altijd Pipi Langkous blijven. Kinderen zijn vaak puurder dan veel volwassenen die ik zie. Die puurheid in mij bescherm ik enorm. Als iemand dat in twijfel wil trekken, neem ik snel afstand die persoon. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar ik pas ervoor als iemand twijfelt aan mijn puurheid of oprechtheid. Voor hen sluit ik me direct af. Die houding helpt mij en Aloha om lang kinds te blijven.” 

Dat klinkt als een vloek en een zegen. 

“Ondernemen leer je niet op school. Je moet het zelf uitvogelen. En dus maak je ook ‘fouten’. En dat kan ik heel goed. Helemaal geweldig, soms één grote fuck-up hier! Daar genieten we ook van. Wanneer je bij anderen hun fouten ziet en vergeeft, worden zij ook milder voor jou. Dat werkt twee kanten op.” 

Dan heb je goede mensen om je heen.

“Echt iedereen die hier nu werkt, vind ik leuk. We zijn een zooitje gekkies bij elkaar. De afgelopen maanden hebben we hard gewerkt om dit team te smeden. Eerlijkheid en transparantie zijn daarvoor key. Als je een groot ego hebt, pas je hier niet.” 

Hoe is met jouw ego?

“Iedereen heeft een ego. Dat is niet iets slechts. Het gaat om de bereidheid om jezelf in een groter geheel te zien. En dat kan ik, waardoor ik geen last van m’n ego heb. Ik wil niet in het centrum van de belangstelling staan. Het is mijn taak om mijn mensen op de juiste manier te prikkelen en vooruit te helpen. Daarvoor wil ik strijden! En nee, we zijn geen praatclub; we werken vooral heel hard. Het klinkt cliché, maar succes draait echt om mensen, niet alleen om de kwaliteit van het eten en drinken.”