Oogstrelende eclairs en tartelettes van Le Petitjean

Maurice Petitjean werkt al vijftien jaar als chef in de Rotterdamse horeca: van Op het Dak tot Williams Canteen, van Chez Moi tot Bij de Bruin en van Sjatzi tot La Pizza. Van die vijftien jaar loopt Maurice al zeker zes jaar rond met het idee om zelf een zaak te beginnen. Sinds een maand is het zover: Maurice heeft zijn patisserie vernoemd naar zijn familie (Petitjean), met in het logo een egeltje, ook verwijzend naar zijn familie: “We lijken soms wat stekelig, maar zijn als je ons leert kennen eigenlijk heel lief.”

Eclairs en tartelettes

De kleine zaak in Zoho is een hit en op zaterdag staan de rijen tot ruim om de hoek. Zijn gebak is dan ook oogstrelend. Eclairs gevuld met wulpse room voorzien van haarscherpe lijnen en ronde tartelettes met tedere crème vormen de basis. Instagramwaardig krijgt een nieuwe definitie, maar blasé wordt het nergens. Elk baksel is even perfect – voor het oog, maar zeker ook in smaak – en dat is geen toeval, want Maurice is een perfectionist. Ook is hij een creatieve duizendpoot, eerder zat hij in de band victimvictim en studeerde hij art&design. Dat zie en proef je terug in de eclairs en tartelettes, maar zie je ook terug in de details in de zaak. Mooie tijdschriften, ruimte voor kunst aan de muur, een handgemaakte plantenpot pontificaal in de zaak met overdadig groen erin, houten stoelen en tafels met een tijdloze café uitstraling. Over alles is nagedacht.

Niet voor als je niet van patisserie houdt

Die zaak, die hij al zes jaar wilde opzetten, was eerst een eetcafé in zijn hoofd, vandaar die stoelen. Maar ze zijn ‘gewoon mooi’ dus passen prima in deze patisserie setting. De kunst, de kleuren, de tijdschriften, de kaart met maar een paar gebakjes, maken impliciet duidelijk: iedereen is hier welkom, maar ik ga me niet accommoderen aan wat jij wil. De plek is progressief en als je niet van patisserie houdt (bestaan die mensen?) of als je er niet mee om kan gaan dat het er veilig moet zijn voor bijvoorbeeld LGBT+, dan heb je weinig te zoeken in het pand aan de Hofpleinlijn.

Le Petitjean in een maand open en bijna elke dag was Maurice eerder uitverkocht dan zijn typisch vroege sluitingstijd (hij is open van 9.00 tot 14.00 uur). Een succes dus? “Er is elke dag een rij. Ik had gehoopt op goede aanloop, dat ik een gunfactor had, omdat ik al vijftien werk in deze stad en veel mensen mij kennen. Maar 90% van de mensen die hier langskomen ken ik helemaal niet. Het raakt een snaar bij mensen. Op Instagram lees ik dat mensen elkaar taggen en nostalgisch refereren aan een gezamenlijke trip naar Frankrijk.” Ligt het ook niet aan het gebak zelf? “Ik wilde extravaganter uitpakken, dan ik voorheen voor een baas kon doen. Meer aandacht voor elk individueel product, niet grof uit een slee gesneden [een grote taart bakken in de oven en daar stukken van lossnijden, red.]. In Rotterdam zag je verder vooral klassieke banketbakkers of meer de Amerikaanse zoete stijl, de Franse patisserie zoals ik die graag zie was er niet.”

Compleet Frans assortiment

Ondertussen kijkt Maurice naar de toekomst. Zijn zaak is nog lang niet af. Hij had gespaard om te kunnen beginnen en kreeg een kans in het bijzondere pand in Zoho (dat onderdeel is van een coöperatie van kunstenaars), midden in de lockdown. Dus het is niet gek dat hij al druk is met het terras en de verdere inrichting van de zaak, beide met veel groen en hout. Dan raakt hij echt op stoom: miniconcerten vanuit zijn pandje, een samenwerking tussen kunstenaars en muzikanten komt er hopelijk aan. Huisgemaakte frisdranken en kombuchas ook – hij heeft veel gefermenteerd onder meer bij Op het dak en Williams Canteen – en samenwerkingen met toffe Rotterdamse chefs, gewoon met een gerecht op het menu: less is more. En ooit een zaak met een gekoelde toonbank, zodat de glazen vitrine niet nodig is, met een compleet Frans assortiment. Maar als eerste, deze week al: een grotere en betere oven. Want naast verkopen in de zaak, maakt hij ook patisserie op bestelling en ook dat is een groter succes dan verwacht. Dus de mogelijkheid om meer te produceren zou wel fijn zijn.

Foto's: Lieke van der Wel