Heerlijk over de top bij The Harbour Club

Het zou natuurlijk ook geen gezicht zijn als in één van de mooiste panden van de stad (met goddelijk terras), midden in het Park bij de Euromast, een snackbar of ‘all-you-can-eat’ zou huizen. Nee, in The Harbour Club werk je niet snel een menuutje weg, het restaurant doet haar locatie eer aan en biedt een luxe en lekkere avond uit.

Goede binnenkomer met pata negra

De Rotterdamse Harbour (er zijn ook vestigingen in Amsterdam en Vinkeveen) wordt geleid door chef-kok Barry van Wilgenburg en manager Koen Schipper, die ons vanavond bedient en voorziet van het nodige, heerlijk nuchtere commentaar. Hij zorgt voor een goede binnenkomer van vers brood, te besmeren met tomatensalsa, makreeltapenade en gezouten boter, met daarbij wat plakken perfecte pata negra.

Licht en geluid voor de vrijdagavond

We zitten op een fijne halfronde bank, met zicht op de opvallende bar, wat heerlijk mensen kijken is. Er is gekleurd licht, graffiti op de muren en er staan enorme wijnrekken. Misschien is het voor sommigen net iets te donker, voor mij precies goed, zo zou het overal moeten zijn. Ook voor de muziek geldt: de dj (donderdag t/m zondag) draait voor sommigen misschien een tikkeltje te hard, wij 30-plussers verstaan elkaar prima en komen in de vrijdagavondstemming.

Paniek door uitgebreide kaart

Alles is groot en groots in The Harbour Club. Zo ook de menukaart, zowel in formaat als inhoud. De kaart – inconsequent in het Engels en het Nederlands – begint met de ‘Bucket List’ van acht toppers. In The Harbour Club eet je uiteraard voornamelijk vis en vooral Aziatisch. Er is een flinke selectie sushi, sashimi, fruits de mer, oesters en voor de echte kenners zelfs keuze uit kaviaar. Hoewel de meeste gasten kiezen voor een ‘sharing dinner’ zijn er ook grotere gerechten, zowel vis als vlees (veel wagyu) en vega. Wij raken een beetje in paniek van zoveel keus. Koen ziet het vaker gebeuren en komt ons redden. “We doen gewoon van alles wat.”

Sushihemel

‘Van alles wat’ start met sashimi van zalm, zeebaars en tonijn, met gewone- en ponzu-soja. Die laatste citrusachtige soja zien we de laatste tijd vaker en bevalt ons wel. De vis is zoals we verwachtten: vers, lekker, helemaal prima. Hetzelfde geldt voor de ebi maki met zalm. Lekkere zachte zalm van buiten, krokante black tiger gamba vanbinnen. We eten vaker goede sushi, maar ook deze variant is verrukkelijk, want gelukkig met weinig rijst en bijeengehouden door sla, in plaats van nori. Veel beter, des te meer kunnen we op. Ook de meest ervaren sushi-eters worden hier heel gelukkig.

Voetballers en boefjes

Iedereen weet: het gemiddelde publiek bij The Harbour Club is ‘voetballers en boefjes’, plus al het vrouwelijk schoon dat daarop afkomt. Koen brengt het zelf ter sprake en zegt dat we daar vooral niet moeilijk over moeten doen. Als simpele Buikblogger behoor ik duidelijk niet tot één van de genoemde groepen, maar desalniettemin voel ik mij volledig op m’n gemak. Koen: “Overdressed of underdressed bestaat hier niet. Er zijn hier net zoveel dames op hoge palen als op sneakers. Je kunt hier gezien worden en je verstoppen, gek doen en flirten, dansen en dronken worden en iedereen is welkom.” We zien naast het genoemde ‘gemiddelde publiek’ ook veel gezinnen met in merkkleding gehulde kinderen. Ja, voor The Harbour Club moet je wel een goed gevulde portemonnee hebben, ook dat weet iedereen.

Reteduur, maar lekkerste hapje van de maand

Eén van de meest exclusieve gerechten op de kaart is nigiri met dungesneden wagyu rundvlees, afgebrand met teriyakisaus. Elf euro per stukje. Koen: “Reteduur, maar je zult verbaasd zijn hoe vaak het wordt besteld.” En als budget geen issue is, snappen we ook wel waarom. Dit was absoluut het lekkerste hapje van de avond, misschien wel van de hele week of maand.

Van gebakken oesters tot pekingeend

We gaan verder met krokant gebakken oesters met spinazie, een Harbour klassieker. Voor mij iets te veel Hollandaisesaus, bovendien houd ik meer van rauwe oesters, maar heerlijk om eens te proberen. Vervolgens krijgen we een gerecht buiten de kaart: in de schelp gebakken coquilles met bloemkool, hazelnootkruim en pata negra-olie. Maak me gek met deze hemelse schelpen. Nog eentje dan: krokante pekingeend met pannenkoekjes, hoisinsaus en komkommer. Wederom erg lekker, maar geen specialiteit van het huis. Met zoveel Chinese experts in de stad is het natuurlijk ook lastig concurreren op pekingeendgebied.

Wijn van Brad & Angelina

De drank is al net zo exclusief als het eten. Zo is The Harbour Club grootafnemer van Miraval rosé. Je weet wel, van de Provençaalse wijngaard van wijlen ‘Brangelina’. In de zomer is dit de bestseller op het terras en gaan ook de grotere flesformaten als warme broodjes. Verder drinken we bij de oesters een Amerikaanse Bernardus chardonnay van de Nederlandse oud-coureur Ben Pon. Koen: “Hij smaakt zoals Amerika: te vol, te vet, te veel alcohol. Lekker dus.” Uiteraard is er ook een uitgebreide champagnekaart met flessen tot Methusalemformaat. Conclusie: neem je chauffeur mee.

Té lekker

Zoals altijd: je hebt genoeg gegeten, maar staat er chocola voor je neus, ga je toch overstag. Iedereen die weleens in The Harbour Club komt, weet dat het dessert een feest is. Net als alles hier eigenlijk: een tikkeltje over de top, maar o zo lekker. We zagen al regelmatig een ‘boomstam’ van chocola voorbijkomen, vergezeld met ijs, fruit en vuurwerk, ook als je niet jarig bent. Aan tafel wordt er warme chocoladesaus overheen gegoten, waardoor de boomstam smelt. Een waardige afsluiter van een luxe avond. Ja, veel is ‘té’ bij The Harbour Club en we leerden vroeger allemaal dat dat niet goed is (behalve tevreden). Maar soms wil je gewoon een avondje ‘té’, omdat het simpelweg ‘té’ lekker is.