Een spannende eetavond bij Café Caron

Café Caron in de Frans Halsstraat was het startpunt van het ‘Caron’ imperium met inmiddels drie Carons en een Tannay in Amsterdam. Alain Caron en zijn zonen wilden hier de Franse sfeer van thuis én de klassieke Franse streekgerechten voor een breder publiek toegankelijk maken. Mét het woord ‘café’ in de naam, omdat het zeker niet te chique mocht worden. Maar je meer het gevoel moet geven van een sfeervol dorpscafé, waar goed wordt gekookt.

Doe maar gewoon

Bij aankomst valt de inrichting dan ook niet echt op, dus je ervaart niet iets kenmerkends als bijvoorbeeld dat hysterisch rode van Bisous of het wit dat ons bij Rijsel tegemoet glanst. 

Nee, het is een gewoon gezellig buurtrestaurant waar als je langer kijkt toch de zorg voor het detail opvalt Van een mooie zilveren koeler links en een lekker vers boeket rechts bij binnenkomst. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ hebben ze hier qua interieur als uitgangspunt, met dan wel met de puntjes op de i.

Echte professionele service

We staan even bij de deur te wachten. Maar zodra de bediening ons ook ziet, snelt hij naar ons toe. Met een combinatie van veel servicegaven in een halve minuut: hij kijkt ons aan, maakt echt contact, neemt jassen hoffelijk aan, helpt ons een tafeltje naar keuze te kiezen en gebruikt de juiste woorden dat we ons direct welkom voelen. Gastheerschap blijft een vak, goed om dit ook gezien in een buurtrestaurant. Dat maakt toch ook voor een groot deel je avond.

Creatief Frans

Dat brengt ons op het eten. Die keuze wordt lekker eenvoudig gehouden met een compacte kaart. Sommige gerechten herken je gelijk. Maar bij Caron spelen ze graag met de Franse taal én met traditionele Franse streekgerechten, door er een creatieve signatuur van de Caron-keuken aan te geven. 

Fris knapperige snijbiet omhult ons eitje als voorgerecht dat drijft in een laagje luchtig opgeklopte pecorino-dressing. Met een flinke toef peterselie op siert, smaakt deze start lekker gronds en toch ook heel fris. 

Als hoofdgerecht kwam de shortrib op tafel. Zoals het hoort geheel ontbeend. Met het garnituur werd het in één glimmend koperen pannetje geserveerd, waarbij we even twijfelden of we het op een bord moesten doen of niet. Erbij werd een glas licht gekoelde rode Loire -een Saumur-Champigny- geserveerd. 

Kiezen voor dessert is altijd lastig, dus kwamen beide desserts op tafel. De perensorbet met de tarte au chocolat, en de appelbeignet met karamel. Bij die laatste vonden we misschien de appelkeuze net een beetje te zuur.

Speels en professioneel

Het speelse van de keuken maakte het voor ons een spannende eet-avond bij Café Caron. Hier tref je een (buiten)gewone Franse buurt-bistro (en dat is een compliment), waar je je in professionele handen, echt te gast voelt.

Beeld: Chantal Arnts