Sommige zondagen vragen om brunch bij Worst

Zondagen zijn voor brunch. Dat heb ik niet verzonnen, zo is dat nu eenmaal. Eigenlijk is het: “Sundays are for brunch and messy hair.” Maar dat laatste zijn we een beetje kwijtgeraakt, als we met zijn allen in de rij staan voor weer een strakke zaak in de Pijp, dan zit ons haar wel erg goed en past onze joggingbroek wel erg lekker bij onze sneakers. Maar je hebt ook zondagen dat je haar wel gewoon even minder moet zitten, zondagen waarop je wil verdwijnen in de stad, niet meer gezien wil worden, behalve misschien door je liefste of naasten. Van die momenten dat voor je uit staren het enige is wat op je to-do-list staat. Verdwijnen, onderduiken, weg van alles is een hoog goed, maar NIET zonder goed eten.

Er is goed nieuws

Bij Worst eet je elke zondag ultieme brunch-gerechten, daarover zo meer. Maar wat Worst zo fijn maakt is de plek. Onopvallend weggestoken op de Barentszstraat, in de Zeeheldenbuurt (ja Barentsz was een zeeheld) ligt Worst. Naast haar grote broer Marius, aan een stil plein met als enig verder vermaak een coffeeshop en de bewegingen van de mensen en dieren achter de grote ramen aan de overkant.

Bij Worst is het binnen knus en klein, wijnen staan overal opgetast (Worst is eigenlijk een wijncafé) en er zijn veel hoge tafels, krukken en een lange bar. Maar wij zitten buiten, rug tegen de vensters, naast elkaar (tegenover elkaar kan ook). We kijken uit op het plein, dat wars is van aandacht, drukte, spektakel of Amsterdams moeten. Kussens en dekens te over voor nog meer comfort. Ook hier is het knus, tafels op bistroformaat en de verhalen van je buren net dichtbij genoeg om af te luisteren of ver genoeg om te negeren. Hier kun je zijn en toch ophouden te bestaan. Perfect voor de zondag.

Worst en Marius

De zondag mét brunch dan. En niet zomaar een brunch. Marius heeft een naam hoog te houden, het restaurant annex de table d’hôte deelt de keuken met Worst. De chef (Kees Elfring) kookte in Berkeley (Californië) en nam de beweging van lokaal, seizoensgebonden en duurzaam mee naar Amsterdam. Na Marius kwam Worst. Worst is eigenlijk een mediterraanse wijnbar, zoals je er meer in Amsterdam ziet. Maar dan met worst, die is van het niveau van Marius. Maar genoeg over de worst, want op zondag – alleen op zondag – doet Worst brunch. En dan staat er een andere chef in de keuken: Lorenzo Milelli. Hij kookte vroeger voor Toscanini en is nu vooral druk met Red Light Radio en feestjes in Noord. Maar zijn oude liefde, de keuken, bemint hij nog een keer per week, op zondag, op overzichtelijke uren. 

Onzondagse jaloezie

De brunchkaart is overzichtelijk, net een beetje anders dan je verwacht, maar met een crowd pleaser voor de wat lastigere eter, die altijd wel in een groter gezelschap bivakkeert. Dat is de Eggs Benedict (op muffin), want daarna wordt het al snel interessanter: roerei met venkelworst (een van de lekkerste worsten van Worst), Shakshuka (brunchgerecht in opkomst), frittata met inktvisworst of de zoete of hartige bereiding van de boekweit crêpes.

Wij kiezen voor de hartige boekweit crêpes, met aubergine, tomaat en Talleggio en de Huevos Rancheros, Mexico’s favoriete eiergerecht. Een slagveld op je bord met onder meer een maistortilla, chorizo, gebakken eieren, zwarte bonen, avocado en een pittige tomaten salsa. Daarna zijn er zoete gerechten die je doen likkebaarden, zoals de befaamde amandeltaart en een chocoladetaart (niet op de kaart), maar wij zitten vol na onze porties. En met enige – onzondagse – jaloezie kijken we naar de tafel naast ons waar een ventje makkelijk beide taartjes soldaat maakt. 

Atmosfeer

Ook zonder dessert verdwijnt onze goesting voor iets zoets snel genoeg. Al voor de gerechten geserveerd werden, verruilden we onze koffie voor bubbels. De Cremant Atmospheres doet wat ze suggereert, ze klaart de lucht. De zondag wordt er weer wat doordeweekser van. Misschien toch nog even naar de Pijp fietsen zo.