Hoe bij FG een doordeweekse dag een feestdag wordt

Op de een of andere manier ga je op een gewone doordeweekse woensdag rond het middaguur van huis en kom je een paar uur later op een feestdag thuis. Ik had die eigenaardige gewaarwording toen ik was gaan lunchen in FG Restaurant. Het leek of de decemberzon warmte gaf.

Ik was in het gezelschap van twee Amerikanen - één vernederlandste Amerikaan die hier al jaren woont, één die komende week weer terugvliegt naar New York.
Geen van ons was eerder in FG, ook niet toen het nog Ivy heette. De zaak van François Geurds stond al jaren op mijn lijstje. Nu Michelin hem een tweede ster had toegekend, moest het er eindelijk van komen. Wat ook hielp was dat ik had ontdekt dat er voor € 35 een driegangen-lunchmenu wordt geserveerd.

Ook vegetarisch

Buiten dit lunchmenu, van dinsdag tot en met vrijdag, heb je de keuze uit vijf (€ 91), zeven (€ 111), negen ( € 131) of elf (€ 151) gangen. Er zijn ook vegetarische menu's van hetzelfde aantal gangen die tien euro goedkoper zijn.
Omdat bij François Geurds alles anders dan anders is, betekent lunchmenu hier niet: voor-hoofd-na. Inclusief amuses telden wij zes gerechtjes/gerechten en dan lieten we de 'snoepjes' die in een waaier van suikerspin op tafel komen bij de espresso nog buiten beschouwing.
Ja, zo zou je zelfs van de mistige maandag een feestdag kunnen maken!
Natuurlijk wilden beide Amerikanen een cocktail vooraf. Geen kwaad woord over de negroni: een deel gin, een deel zoete martini en een deel campari. On the rocks, uiteraard, en versierd met limoenrasp.
Intussen bestudeerde de andere Amerikaan de zeer uitgebreide wijnkaart. Hij wilde per se een riesling drinken en wel een uit Luxemburg, want die had hij nog nooit gedronken.
De eerste amuse was een éénhaps piccalilly-ijsje waarvan de smaak heel goed paste bij het zoet-bittere van de cocktail. Daarna kwamen er drie kleine cakejes met een toefje: een canalee met ganzenlever. De jelly van gazpacho met crostini completeerde de amuses. Ik bedoel: het echte werk moest nog beginnen, maar de woensdag was al definitief feestdag geworden.

Topinamboer = jeruzalemartisjok

Als voorgerecht kregen we een crème van topinamboer (aardpeer, of deftig: jeruzalemartisjok), bonbons van gamba, haringkuit/oester en bonitoflakes. Een explosie van smaken, maar geen smaak overheerst: het is een compositie waarin elke noot telt.
Dat gold natuurlijk ook voor het hoofdgerecht: verschillende bereidingen van aardappel met kabeljauw, octopus en Limburgs buikspek met een beurre noisette met amandel. Tegen deze tijd had de New Yorker naast mij een tweede fles riesling laten aanrukken, dit keer uit Slovenië. De middag kon niet meer stuk.
Een crème van pistache, crumble van pistache, ijs van popcorn en krokante kippenhuid besloot dit driegangen-lunchmenu. Uiteraard vroegen wij ons af: waarom een stukje krokante kippenhuid in een dessert? Maar het smaakte wonderlijk zoet en paste er daardoor helemaal bij.
Op- of aanmerkingen? De Amerikaanse Amerikaan meende dat de smaken wel wat geprononceerder mochten zijn. Maar toen we buiten kwamen, scheen nog steeds de zon en het leek wel of de vlaggen uithingen en iedereen lachte.

Op de foto: het voorgerecht, een crème van topinamboer, bonbons van gamba, haringkuit/oester en bonitoflakes.