Héroine: trendsettend design en een bord waar wat op gebeurt

“Het lijkt me voor dertigers,” zei een vriendin van mijn moeder, terwijl we aan de lange bar zaten van Héroine en de tent in ons opnamen. Mijn moeder en haar vriendin zijn beiden de dertig al even gepasseerd en hun blik was scherp. Sowieso is het publiek van Héroine een van hun sterke punten. Je kunt er tegen hippe dertigers aanlopen, maar het publiek is in bredere zin on fleek: van de oprichters van Bobby’s Gin tot de oud-directeur van de Kunsthal, van de eigenaars van het trendy kledingmerk Rough Studios tot glamour starlet Koen Kardashian. Als je mede-eigenares Eva Eekman vraagt naar de hipheid van haar publiek, trekt ze een mies gezicht: “Daar heb ik helemaal niets mee. Er komt hier ook een man van tachtig, bijna elke week met een ander gezelschap, die is me net zo lief als een hippe gast.”

Fixed menu

Eva is een oude bekende in de (hippe) Rotterdamse horecascene. Ze is al zes jaar eigenares van Matroos en het Meisje op de Kaap. Samen met Michael Schook - de voormalig chef van ‘de Matroos’ - en sommelier Fred de Neef (geïmporteerd uit Den Haag) opende ze eind 2017 Héroine Restaurant & Bar. De Héroine in de naam betreft een heldin en niet zo zeer het verslavende goedje waar Perron Nul ooit om bekend stond. De naam schuurt, net zoals het restaurant mag schuren. Daarnaast staat Héroine voor een bepaald mysterie. Een geheimzinnige heldin dus.

De formule lijkt op die van Matroos en het Meisje: fixed menu en geweldige ambiance op een stukje Rotterdam dat door de juiste horeca een enorme boost moet krijgen. Voor Héroine is dat het illustere Industriegebouw, dat al eerder werd opgeluisterd met de pizza’s van Old Scuola, de taco’s van Alfredo’s Taqueria en de pannenkoeken van By Jarmusch. Bij Héroine eet je vier, vijf of zeven gangen en je hebt - heel mysterieus - geen idee wat er op je bord terechtkomt. Het menu wisselt constant; er zijn elke week nieuwe gerechten. Chef Michael zei hierover eerder op De Buik: “Als iets uitgewerkt is, wil ik door naar een volgend gerecht. We willen met al onze opgedane kennis en ervaring voor ons een next level neerzetten.”

Trendsettend seventies design

De Bermuda-driehoek van Eva, Michael en Fred gaat verder dan het publiek en de gerechten. De inrichting is subliem. De rauwheid en de hoogte van Het Industriegebouw zijn omarmd. Geregeld sta je letterlijk oog in oog met de wederopbouw. Het koude witte beton lijkt soms niet af, maar het schuurt netjes aan tegen het warme jaren zeventig design waarbij vooral de Eames-stoelen met wijnrode velours kussens opvallen. Ik ben op slag verliefd. Op de lange bar met doorkijkje de keuken in (weg is het mysterie), op de ‘Quelle Fête” gesmolten discobal (van kunstenaarsduo Rotganzen) en de enkele vitrines met kunst, de jaren zeventig planten en de verder lege muren. Vooral de lege muren. 

Op de heldinnen die ons bedienen ben ik ook op slag verliefd. Die zijn met zorg uitgezocht en voldoen aan geen enkel horecacliché. De dames zijn vaak in zwarte kimono-achtige outfits gestoken en lijken weggelopen uit een film van de Coen Brothers. Ze hebben kennis van zaken en brengen het gewenste mysterie tot aan de tafel. Ook hierover is Eva uitgesproken: “Ik wil mensen met een eigen karakter in de bediening. Als dat betekent dat sommige typische horecavaardigheden iets minder ontwikkeld zijn, dan neem ik dat voor lief, dat leren ze vanzelf wel.” Wie vaker bij Matroos en het Meisje kwam, merkt overigens dat veel van de bediening ook daar al (eens) actief was.

Tijd voor een luik aan de Kipstraat

De dames weten waarover ze spreken als het gaat om de wijnen en de zeven gerechten (met amuses erbij betekent dit toch minstens tien versjes opzeggen). Toch is het fijn als af en toe chef Michael aan tafel komt, al is het maar om wat dieper in zijn culinaire ziel te kunnen roeren. We zullen niet te veel te verklappen over de individuele gerechten - die zijn inmiddels toch weer van het menu - maar we willen wel iets vertellen over hoe Michael kookt. Hij creëert doordachte producties met oog voor esthetiek. Er gebeurt wat op het bord. Voor de liefhebbers van de klassieke keuken, kan het daar wat druk zijn, met poeders, schuimen en gellen, maar Michael vraagt om avonturiers in zijn restaurant, om helden en heldinnen wellicht. In een zevengangenmenu (neem alleen zeven gangen als je echt de tijd hebt en pas op met de wijnen, zonder te willen prediken zou ik doordeweeks kiezen voor halve glazen) is het druk met smaken en combinaties. Het is zonder meer een uitdaging om alles te onthouden wat er op je bord ligt, maar het is vaak niet nodig. De combinaties zijn goed. Een enkele keer komt een gerecht niet helemaal uit de verf, maar meestal is het raak. Geregeld een voltreffer, zoals de misosoep gefermenteerd van kapucijners. Wat mij betreft verkoopt Michael deze permanent vanuit een luik aan de Kipstraat.

Lekkerste chips van Rotterdam

Naast deze tip voor Eva, Michael en Fred, heb ik nog een tip voor de lezer van De Buik. Als je nu niet genoeg tijd hebt voor zelfs maar vier gangen, laat Héroine dan vooral niet links liggen. De mooiste zitplekken van de zaak - naast helemaal rechts achterin - zijn de barkrukken. Je kijkt mee de keuken in, overziet de hele tent en hebt continu aanspraak van de bediening en het barpersoneel. Daarnaast staan er strakke cocktails op het barmenu en serveren ze aan de bar de lekkerste chips van Rotterdam.