Beulings: culinaire verwondering en perfectie

Beulings is zo een tent waar je het idee hebt dat je uitgenodigd bent bij iemand thuis, zijn vrienden zitten dan alleen aan aparte tafels. In dit geval zitten we in de woonkamer van chef Bas Bont. Het voelt ontspannen en gemoedelijk aan. Onderweg naar de WC loop je langs de open keuken en kun je de brigade groeten. Op de trap loop je langs de huisgemaakte experimenten van Bas. Hij heeft van alles op pot gezet om in te leggen en er hangen wat wildpoten en buikspek aan een haak te drogen. Duidelijk dat de keuken Frans is geïnspireerd.

De bediening is in handen van Lisja, de vrouw van Bas. Een gastvrije en kundige sommelier die ons een uitstekend wijnarrangement serveert. Bij elke fles vertelt zij iets bijzonders over het druivensap in kwestie. Soms iets geroutineerd, maar we twijfelen geen seconde aan haar liefde voor wijn. 

Tot in perfectie bereid

Je kunt bij Beulings alleen een table d'hôte bestellen. Dit betekent dat je een zesgangenmenu (indien gewenst is er ook de mogelijkheid voor vijf- of zeven gangen) krijgt en eet wat de pot schaft. Heerlijk vinden wij dit concept, levert in ieder geval geen keuzestress op. Laat een vakman zijn werk doen en ons ervan genieten. En genieten, dat doen we. In de huiskamer van Beulings zijn de borden tot in perfectie doordacht. Je ziet, proeft en merkt aan alles dat hier niets overhaast op een bord is gegooid. Er zitten dan ook maanden aan voorbereiding in een seizoensmenu, horen we later van de chef.

Deze chef heeft een smakelijk gevoel voor humor, wat direct terug te zien is in de drie amuses. Een pudding van Aperol Spritz, een Rivella gevalletje. Het is vreemd, maar wel lekker. Bij het serveren van de coquille op een bed van keien wordt door de bediening meegedeeld dat je deze keien overigens niet kunt eten. Geen overbodige toevoeging, het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat we in een restaurant een niet eetbare garnituur in onze mond hebben gestopt. De derde amuse is een glaasje zuurkool met spek. Je leest het goed, een glaasje. Wanneer je eraan ruikt zit je opeens in de Elzas aan een schotel choucroute met een vette dampende worst. Onze zintuigen zijn compleet in de war want wat we binnenkrijgen is vloeibaar, romig, schuimt en absoluut goddelijk. 

De toon is hiermee gezet. Na de amuses volgt een flan van gerookte sprot. Een romige mousse van vis met hierop een stukje haring, haringkuit en een Amsterdams uitje. Romig, knapperig, zuur, allerlei smaken zijn hierin terug te vinden. Een perfect begin van het menu. Ook de oester, die vervolgens wordt geserveerd, heeft een verrassend effect. De rode wijnazijn heeft plaatsgemaakt voor rode bietensap. Het sap wordt aan tafel op je bord gegoten en is goed geconcentreerd. Daarnaast liggen er prachtige eetbare bloemen bij. Het gerecht is net een schilderijtje van Monet. 

Hoogtepunten

Een van de hoogtepunten uit het menu is de duif. Deze komt uit de Anjou, een voormalig Franse provincie, en wordt nauwelijks bij gevoed. Het ontwikkelt zijn eigen smaak doordat de duiven veelzijdig eten in de natuur. Ze eten graag zaden, pitjes en noten, wat je vervolgens proeft op je bord. Met palmkool en duivenhart op een prikkertje maakt het dit ons favoriete gerecht.

Dit zevengangenmenu is een avond- en buikvullend programma van hoog niveau. We zijn onder de indruk. De creativiteit en diepe smaken zijn lovend. Noemenswaardig zijn de details zoals het brood. Niets zo lekker als een goed stuk brood om de laatste restjes saus van je bord mee te dippen. Van huisgemaakt brioche tot focaccia, elk gerecht heeft zijn eigen baksel. 

Chocoladehemel

We sluiten af met een goed gevarieerde kaasplank en een zoet toetje. Het toetje is afgeleid van de Pastel de Nata, maar dan met room en banaan. Daarnaast ligt een toef met de meest zachte en romige chocolademousse die we in jaren hebben gegeten, een ware chocoladehemel. Het toetje heet ook terecht: The perfect parfait. 

Niet alleen het eten verdient een pluim, maar er is ook verdomd goed nagedacht over de drank. Verrassende wijnen uit niet klassieke gebieden, denk aan een frisse weisser Burgunder uit het Duitse Nahe, een Spätlese uit Baskenland of een Grim de Poire uit Normandië. Mix laatstgenoemde trouwens met Spa rood en je hebt je nieuwe zomerdrankje voor 2019 te pakken.

Terwijl we denken dat het erop zit, krijgen we nog twee hoorntjes met aangenaam scherp gekruid gemberijs, om het smaakpalet te reinigen. We hebben het nooit gemist, totdat het voor onze neus stond. Dit kleinigheidje topt de avond af.

Resumé

Dit restaurant gaat niet voor niets de ronde als ‘een verborgen parel’ in Amsterdam. Geen opsmuk, geen troep op tafel, maar fantastisch eten en oneindige verrassende extra’s. Wat weet deze keuken een twist te geven aan klassieke Franse gerechten. Onterecht dat Michelin verplicht dat je a la carte moet serveren om een ster te krijgen. Anders had hier al jaren geleden een plakkaat naast de voordeur gehangen.