Bij Moche wil je niet delen

Voor Peruanen is eten de belangrijkste bijzaak

Daar waar tango de passie is van Argentijnen, voetbal die van de Brazilianen en muziek van de Colombianen gaat de passie van de Peruaan door de mond, zo stelde de meest bekende Peruaanse chef Gaston Acurio.

Pisco (een druivendestillaat) is de Nationale drank en de ceviche het landelijke gerecht van dienst. Van dat laatste zijn er meer dan 500 bereidingen bekend en het is ook voor chef Christian Motte van Moche een ‘halszaak’. Christian, voor de kenners ook eerder bekend van Nazka, wil bij Moche (MOdern ceviCHE) koken zoals hij voor familie en vrienden kookt.

Geen stijf opzitten maar meer relaxed en informeel, en vooral lekker. Met soms moderne variaties op de ceviches maar ook gewoon de tiradito’s en lekker ‘comfort’food als kip, spitskool en entrecote.

Sharing is caring

Bij de Buik zijn we niet zo van de ‘verplichting’ van delen. Delen kan leuk zijn maar moet niet vooraf worden opgelegd, vinden we. Gelukkig zijn ze bij Moche heel flexibel, delen mag maar hoeft niet. Gelukkig, want een aantal gerechten zijn zo fijn dat verplicht delen wel heel moeilijk wordt. Dat begon eigenlijk al bij de cocktails.

We kozen de klassieke pisco sour met aqua fava en de pisco van de dag met passievrucht. Om te sharen natuurlijk, gelukkig dronk ik sneller dan mijn tafelgenote. Perfect gemaakt; bij Moche hebben ze met de charmante Flaminia een, eigenlijk als apotheker opgeleide, Pisco mastershaker in huis.

Toefje Japan op het bord

Maar goed genoeg over bijzaken, nu maar even over de hoofdzaak; het eten. De eerste twee gerechten waren de tiradito ceviche en de Nikkei ceviche. De eerste is een klassieker en de Nikkei eert de Japanse invloed op de Peruaanse keuken, die eind 1800 is ontstaan door de komst van vele duizenden Japanse mijnwerkers, die hun eigen touch gaven aan de lokale keuken.

Voor deze ceviche wordt de in Zeeland gekweekte yellowtail gebruikt met een leche de tigre met wat Japanse invloeden als soja, yuzu en avocado. Een perfecte combinatie van ziltigheid en romigheid met een randje van zuur.

Daarna volgen de gerookte aubergine en de quinotto nero. Die laatste is een verrukkelijke Peruaanse take met quinoa op risotto met inkt en coquille. De ontbeende kip is een heerlijk comfort food gerecht.

Door naar het nagerecht, waar de suspiro (meringue) het verhaal weer rond maakt. We startten met de pisco van de dag met passievrucht en eindigen met een spannend dessert van diezelfde passievrucht met meringue en een kruiden granité, heerlijk.

Peruaans comfortfood in finedining stijl

Dan nog even over de discussie streetfood of finedining? Kijkend naar de borden dan denk je fine dining. Niet alleen de opmaak is top maar ook de borden mogen er zijn. Ze zijn speciaal voor Moche met de hand vervaardigd door Timeless Pottery.

De gerechten zijn zeer verzorgd maar kennen niet de overvloed aan verschillende smaken of schuimpjes, bloemetjes en cressjes die je vaak bij finedining ziet. Hier zijn het fijne volle smaken op je bord en gulle gerechten.

Kortom: vergeet de discussie, bij Moche eet je in een heel relaxte sfeer fijne Peruaans comfortfood.