Het leven is te kort voor slechte wijn

Over the top, zou je al gauw denken. Maar een beetje wijnliefhebber kent de exclusiviteit van Dominio de Pingus. Een tasting van deze bijna onbereikbare wijn is een buitenkans. A once in a lifetime experience voor sterrenchef François Geurds als gastheer van deze tasting.

Kippenvel en vochtige ogen bij 3FM-dj Rámon Verkoeijen na zijn eerste slok van Pingus 2013 – een zeldzame fles uit Ribera del Duero (wijnregio in het hart van Noord-Spanje) van een slordige duizend euro inkoop, nadrukkelijk geen verkoopprijs. We hadden na afloop van het Dominio de Pingus-diner, afgelopen dinsdag in FG Restaurant, een paar kostbare centiliter over, die schenk je uitsluitend aan een liefhebber. Rámon Verkoeijen kan een wijn op waarde schatten. Hij genoot van iedere druppel.

Pingus is niet patserig. Pingus is zowat de meest onvindbare wijn ter wereld. Jaarlijks verschijnen er maar zo’n zesduizend flessen wereldwijd van Pingus op de markt. Om zo’n fles in handen te krijgen moet je van goeden huize komen. Zesduizend is bijna niets. Wie de eer heeft Pingus te mogen drinken, pocht niet, die dankt God op zijn blote knieën.

Ik heb me zelden zo speciaal gevoeld als tijdens een wijntrip door Ribera del Duero: Vega Sicilia gevolgd door Dominio de Pingus. Geloof me, da’s de max. Verder dan dat gaat het walhalla niet. Pingus bezit kracht, finesse, concentratie en elegantie en onderscheidt zich verder door - ongeacht het jaartal - heel aangename tannines en subtiele tonen van laurier. Met Peter Sisseck, eigenaar van Dominio de Pingus, had ik gelijk een klik. We hielden contact, en we begonnen te fantaseren. Pingus is voor zo weinigen weggelegd terwijl je deze cultwijn, volledig gemaakt van tinto fino (synoniem voor tempranillo) juist iedere fan gunt.
Een tasting in Nederland, de allereerste tasting ooit van Dominio de Pingus, was niet zomaar beklonken. Er zijn amper flessen te vergeven, althans van de Pingus afkomstig van de oude stokken op eigen perceel. Van PSI, een blend van tinto en fino en grenache, zijn beduidend meer exemplaren in omloop. PSI zijn de initialen van Peter Sisseck; Pingus was zijn bijnaam in Denemarken, het land waar zijn wieg stond. Dat terzijde. Als wijnimporteur Le Vin en Direct niet bereid was enkele spaarzame flessen Pingus, waaronder de enige magnum uit 2008, te doneren had FG Restaurant niet deze primeur gehad. Niet zo heel vreemd dat zo’n beetje alle topsommeliers uit de Nederlandse gastronomie deze buitenkans aangrepen, op Lotte Wolf na. Het schokkende bericht van haar overlijden, een paar uur voor de tasting, kwam als een mokerslag binnen. Met haar collega’s hebben we haar herdacht met 1 minuut stilte bij FG Restaurant. Het leven is te kort om slechte wijn te drinken, schreef Ilja Gort ooit en hoewel hij ver afstaat van Pingus kan ik hem op dit punt alleen maar gelijk geven.

Na de tasting volgde het grote Dominio de Pingus-diner voor de kenners. Een diner met zulke worthy wines vraagt om de mooiste lijngevangen zeebaars met beurre rouge op basis van Pingus, Joselito en Spaanse ansjovis ingelegd in Masia el Altet. Pingus blijkt ook uitstekend te combineren met Anjouduif, artisjok barigoule en een pasteitje van pistache, eendenlever en hoogwaardige saffraan uit Iran. Ik citeer de aanwezigen: “De koning te rijk.” Voor herhaling vatbaar is ijdele hoop, of Peter Sisseck moet erin slagen in de toekomst meer rendement te behalen. Het was a once in a lifetime experience, het was legendarisch. Met het allerlaatste restje Pingus proost ik op Lotte, en op het leven. Carpe diem.