Zowel leuk op het bord als in het glas

In een persoonlijke blog verhaalt de Rotterdamse topkok François Geurds elke maand over een belangrijk ingrediënt uit zijn keuken. Dit keer: pink pepper.

Veel van de wereld gezien maar in Madagascar ben ik nog nooit geweest. Neemt niet weg dat ik redelijk op de hoogte ben wat er groeit en bloeit op dit Afrikaanse eiland. Wilde voatsiperiferypeper, vanille, kruidnagel en pink pepper. De schinus terebinthifolius ofwel pink pepper is één van mijn favoriete ingrediënten. Bij de krokantjes, de poussin, de gin-tonic; in veel gerechten bij FG Restaurant en FG Food Labs zit pink pepper verwerkt. In FG Food Labs behoort pink pepper tot één van de specerijen in de vijzel die aan tafel wordt gemalen met stikstof. Pink pepper heeft de kracht gerechten net iets extra’s te geven, zonder overheersend te zijn.

Pink pepper is afkomstig van een tropische plant die niet alleen op Madagascar groeit – pink pepper is eveneens in de regenwouden van Zuid-Amerika terug te vinden – maar die uit Madagascar vind ik persoonlijk delicater. In de Malagassische keuken is de roze peper één van de belangrijkste ingrediënten. Niet geheel zonder reden. 

Deze besjes hebben qua uiterlijk – met veel fantasie – iets weg van granaatappel, de smaak is totaal anders. De smaak is lastig te omschrijven. Pink pepper is een buitenbeentje onder de pepers, officieel is het zelfs geen peper. Heet is die zeker niet. Pink pepper heeft zelfs een klein zoetje. Pink pepper neigt eerder naar anijs en pijnboompitten. 

Voor mensen met een ernstige notenallergie zijn deze besjes een doorn in het oog, de bewuste plant is familie van de pistache en cashewnoot. Als chef moet je je warenkennis op orde hebben – je kunt niet zomaar iedereen pink pepper serveren. Laatste wat je wil, is dat je gasten met een brancard afgevoerd moeten worden. Voor wie noten kan verdragen, is pink pepper een interessante aanvulling. Hij doet het zowel leuk op het bord als in het glas als in de mond.