Cypriotische lunch bij De Prins van Terbregge

Cypriotische wijnmaker

Als vanouds loopt de zaak gezellig vol. Gekwetter vult het restaurant. Bernard Nauta van wijnimport AndereWijn en de uit Cyprus ingevlogen wijnmaker Marcos Zambartas staan met een brede glimlach in de receptiestand om iedereen gedag te zeggen.

Maar eerst een warm en gemeend welkom van gastheer Simon.

Onmogelijke lunch

Na het succes van de grandioze, ‘onmogelijke’ Georgische lunch bedachten Bernard en Simon een nieuwe uitdaging: wijn uit een land dat nauwelijks exporteert, waarvan Sven, de chef van De Prins, de taal niet spreekt én hij de keuken niet kent.

Zo kwamen ze op Cyprus. Bernard ontdekte tijdens een wijnbeurs een uitstekende producent uit het land en chef Sven verdiepte zich in de Cypriotische keuken.

Ambassadeur(s) van Cyprus

En nu zitten we hier in een bom- en sfeervolle zaak te wachten op de Nederlandse ambassadeur van Cyprus, dr. Spyros Attas. Een auto met CD-kenteken is al tweemaal langsrijdend gesignaleerd, ongetwijfeld op zoek naar een parkeerplek.

Na zijn iets verlate entree openen Bernard en Simon de middag met de mededeling dat wij, de gasten, vandaag ambassadeurs van Cyprus zijn. ‘Maar echte ambassadeurs dragen een stropdas’, grapt dr. Attas.

Aan tafel.

Tataki en ceviche

Eerste gang: Mama’s tonijn. In twee bereidingen, tataki en ceviche, met een salsa van koriander en lente-ui. Erbij de Xynisteri 2023: een witte wijn die rond is, speels, met flink citrus en zilt.

Net als een goed bereid gerecht. Komt dat even mooi uit. De ceviche is puur, rauw, hartig, bijna wild. Daar weet de wijn wel raad mee. Prachtig. Met de tataki heeft de wijn iets meer moeite, maar houdt dapper stand.

Druiven op hoogte

Wijnmaker Marco geeft links en rechts tekst en uitleg, als hij bij ons aan tafel neerstrijkt komen we meer over hem te weten. Hij is Master of Wine-student, de eerste en enige van Cyprus. Dus als hij het haalt, helemaal een bijzondere titel.

Sympathieke man, en niet op zijn mond gevallen. Dat zien we wel eens anders. Zijn druiven groeien op een hoogte van 1400 meter. Hoe het komt dat de wijn dan toch nog zo vol en rond is? ‘Op die hoogte wordt het bij ons nog steeds 32 graden! Dus dat geeft rijpe wijnen.’

Het is niet altijd: 1+1=3

De volgende ronde serveert de attente brigade ons souvlaki met tzatziki op zuurdesembrood. Maar dan van zwaardvis, met granaatappel en tijm. Origineel!

De tweede witte wijn is de Promara 2023. Die is hartig, ruikt naar foelie of naaldboom en een snuf witte kruiderij. Sappig, romig met voldoende citrus en als het even kan nog een tik zilter dan zijn voorganger.

De wijn wringt vreemd genoeg een beetje met de vis. Zonde, want de wijn an sich is heerlijk. Ook de ingrediënten van het gerecht zijn top. De venkel en komkommer in dunne linten zijn heerlijk. Waar de tzatziki overheerst, roept de granaatappel hem tot de orde. Slim. Bij elkaar op een dunne snee zuurdesembrood, dat pakt niet helemaal goed uit. Die had er beter naast gekund. Tja, niet elke combo levert 1+1=3 op.

Winnaar van de middag

De volgende wijn is een heel speciale voor de wijnmaker. Snuffelend op een Cypriotische veilingsite stuitte hij enkele jaren geleden op een bijzondere wijngaard. Slechts 0,4 hectare en met stokken van 103(!) jaar oud. Die moet je leegtrekken, wist zijn oenoloog hem te vertellen. ‘Daar heb ik gelukkig niet naar geluisterd!’

Marcos wekte de wijngaard, waar al drie jaar niets aan gebeurd was, tot leven en maakte er een juweel van een single vineyard-wijn van: Zambartas Margelina 2022. Een kruidige rode van zes verschillende druiven.

Een zogeheten fieldblend van bushvines die per jaar maximaal 1.200 flessen oplevert. En die is inderdaad speciaal: zwarte peper, sap, rond, warme kruiden. En dat zonder houtrijping! Sommelier Teun schenkt hem bij Spetsofai, een gerecht van pittige worst, feta, aubergine, paprika en tomaat. Heerlijk pittig, vol en rijk. Met die wijn, de absolute winnaar van de middag.

Meest typisch Cypriotisch

En het houdt niet op. De Prins sluit af met Ómos arniou ala kleftiko: lamsschouder met een salsa verde, oregano-aardappel en dadel. Die laatste geeft een zoetheid die even wennen is maar snel ingehaald wordt door de combinatie met de wijn.

Vooral de Koukoufagia 2022 die met zijn tonen van eucalyptus en/of munt perfect aansluit op de salsa verde. Ook proeven we Maratheftiko 2023. Een volle, warme rode wijn met vanille, kruiden, zwart fruit en iets fris zoals laurier of venkel. Fijne structuur bovendien.

Marcos roept dit uit tot het beste gerecht en het meest typisch Cypriotisch. Dat maken zij daar op houtvuur, langzaam gegaard, van oude schapen of geiten.

De stemming zit erin

We sluiten af met vloeibaar zoet, de Commandaria Melusine 2011. Een dessertwijn die tien jaar rijpt in eikenhouten vaten. Het is de laatste die Marcos maakte met zijn vader, inmiddels overleden.

De nostalgische wijn is behalve zoet ook warm, zacht, rokerig en voldoende sappig en fris. Een ‘overpeinzingswijn’ met de geur van gedroogde abrikoos en sultanas die toch ook iets hartigs heeft, als zoete drop.

De stemming zit erin. Er is goed gedronken, goed gegeten en goed geconverseerd. Zo blijkt maar weer, eten en drinken brengt mensen bij elkaar. Daar kunnen we wel wat van gebruiken, vandaag de dag.