Ouderwets dineren bij ’t Heemelryck

De Buik ging langs bij ’t Heemelryck, een splinternieuwe zaak aan de Van Woustraat waar nostalgie gevierd wordt met een oud-Hollands-Franse kaart, een inrichting zoals bij je oma en een mooi verhaal over de familie Hemelrijk.

Storytelling maar dan echt

Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat elke nieuwe kroeg, bar of eetgelegenheid zijn eigen ‘origin story’ had. Van een eigenaar die op wereldreis was geweest en een bijzonder concept had ontdekt tot de oma van de chef die altijd een gerecht op een bepaalde manier maakte. Er was een ‘ja maar’: de meeste van die verhalen waren verzonnen door een reclamebureau of op de zolderkamer van twee vrienden die op zoek waren naar ‘authenticiteit’.

Nu heeft Nars Hemelrijk net ’t Heemelryck geopend met een schitterend verhaal over zijn opa die een lunchtent begon net na de oorlog en zijn ouders die deze zaak hebben voortgezet tot ze in 2010 ermee stopten. Als Nars het verhaal van zijn opa (die acrobaat was, maar broodjesverkoper werd) vertelt en trots verhaalt over hoe zijn ouders de broodjezaak hebben uitgebouwd tot een volwaardig etablissement op het Damrak, dan bekruipt je het gevoel van ‘te mooi om waar te zijn’. Alleen zitten zijn ouders gewoon in de zaak, ze helpen Nars opstarten met ’t Heemelryck, schillen appels, maken de stoof voor de stamppot en delen vier decennia ervaring met hun zoon. Dat geeft vertrouwen in de waarachtigheid van dit verhaal, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het verder niet gefactcheckt heb.

Goed gevulde borden op de tafel met stoffen tafelkleedjes

De menukaart straalt vergeten tijden uit, waarbij de vier stamppotten het meest opvallen. Maar ook stokbrood met kruidencréme heeft iets van de vorige eeuw, evenals de sliptongen en de kalfstong met spek en uien. In een gezelschap van drie kozen we allemaal iets anders anders en hebben we – geheel tegen de bedoeling van de 20e eeuw – de gerechten gedeeld. We aten vooraf gerookte Noorse zalm, Makreel Americain, slakken in knoflookboter en als hoofdgerecht uiteraard de stamppot met Narco’s* suddervlees, de kogelbiefstuk en de sliptongen. (De gemiddelde vegetariër kan beter een deurtje verder langs gaan bij de kip-zonder-kip-tent TLC.) We sloten af met de wentelteefjes van suikerbrood met kaneelijs. Alle gerechten waren precies zoals ze zouden moeten zijn, wat natuurlijk goed past in de ouderwetse setting. De stoof van opa was ons van tevoren getipt en dat was geheel terecht.

Delfts blauw aan de muur en muziek waar je van gaat neuriën

’t Heemelryck verkoopt een avondje nostalgie. De zaak ademt de sfeer van mijn oma's huis, met de kleedjes op de tafels, een ruime collectie Delfts blauwe borden aan de muur, een geweldige pui met glas en lood boven in de vensters, donkere doorgelakte latjes als lambrisering, lampen van gebrand glas en, zoals hierboven gesteld een menu met een hoog ‘mid century’ gehalte. De ontwerpers hebben de verplichte insta neon goed verstopt bij de toilet. De rest biedt een prettige, haast onopvallende, sfeer, waar de muziek aan bijdraagt. Die is zo gekozen dat mensen de nummers wel herkennen, maar niet kennen. Wel meeneuriën dus, maar niet meezingen. Als je boven gaat zitten, kan je ook gewoon een biertje drinken bij de bar en als je dan alleen een stamppot bestelt kan je – voor de Pijp begrippen – redelijk betaalbaar dineren.

Er moeten meer ’t Heemelrycks komen is het plan van Nars. Nostalgie verkoopt, dus dat zou zomaar kunnen gaan lukken, zeker als deze prijs/kwaliteit overeind blijft.

*) Nars’ opa heette Leonardo dat werd afgekort tot Nar, zijn compagnon-acrobaat heette Cor. De laatste overleefde de oorlog niet en als eerbetoon aan zijn maat noemde opa Hemelrijk zijn broodjeszaak in 1949 ‘Narco’.